Het prototype werd getest met vijf deelnemers uit de doelgroep (omgeving van mensen met chronische pijn). Na het doorlopen van de interactieve interventie gaven vier van de vijf deelnemers aan dat zij zich bewuster waren geworden van de dagelijkse impact van chronische pijn, vooral op sociaal en mentaal vlak.
Ook gaven zij aan beter te begrijpen waarom iemand met chronische pijn niet altijd zichtbaar laat merken hoe zwaar het is. De ervaring hielp hen om met meer empathie naar dit soort situaties te kijken, wat het doel van de interventie onderstreept.
Een empathy map helpt om inzicht te krijgen in de gevoelens, gedachten en gedragingen van je doelgroep. Door data uit interviews te verdelen over vier vlakken – Denken & voelen, Zien, Horen, Zeggen & doen – ontstaat een helder beeld. Voor dit project was dat essentieel om inzicht te geven in hoe de sociale omgeving beter kan omgaan met mensen met chronische pijn.
De eerste uitdagingen voor iemand met chronische pijn beginnen vaak al bij het opstaan. Om dit soort knelpunten inzichtelijk te maken, maakte ik een user story map. Hiermee bracht ik het dagelijks verhaal van de gebruiker in kaart, gekoppeld aan bijbehorende acties en taken die richting geven aan het ontwerp.
Een style tile helpt om visuele stijl en opbouw van een pagina te definiëren, inclusief kleuren, typografie, componenten en layout. Voor dit project gebruikte ik een style tile om richting te geven aan de visuele identiteit, wat later de basis vormde voor het design system.
De gebruiker hoort een audiofragment over de lepeltheorie, waarin wordt uitgelegd hoe mensen met chronische pijn hun energie bewust moeten verdelen. Vervolgens kiest de gebruiker zelf hoe hij of zij 6 lepels over 8 taken verdeelt. Na deze actie komt de pijn-simulerende stem terug, die twijfels zaait — een confronterende ervaring die de dagelijkse mentale strijd voelbaar maakt.
De interventie maakt voelbaar hoe mensen met chronische pijn vaak doorgaan, ook zonder energie — iets wat van buitenaf niet zichtbaar is. Door een persoonlijke, pijn-simulerende stem wordt de gebruiker direct geconfronteerd met vermoeidheid en twijfel. Via keuzes als snoozen, medicatie of een warme douche ervaart de gebruiker hoe het is om de dag te starten met constante pijn en beperkte energie.
In de volgende scène ontmoet de gebruiker zijn of haar partner, die vraagt of er nog plannen zijn die dag. Visueel wordt duidelijk dat de hoofdpersoon pijn heeft. De pijn-simulerende stem keert terug met de boodschap: “Hou het maar tussen ons, hij begrijpt het toch niet.” De gebruiker kiest of hij de pijn deelt of verzwijgt — een situatie die herkenbaar is voor veel mensen met chronische pijn, waarbij zwijgen soms de weg van de minste weerstand wordt.
In deze scène ontvangt de gebruiker een e-mail van de bedrijfsarts, waarin wordt gesteld dat terugkeer naar volledige uren binnen 10 weken verwacht wordt. Na het sturen van een reactie volgt een gesprek waarin de gebruiker uitlegt dat dit niet haalbaar is. De arts reageert met onbegrip, wat herkenbaar is voor veel mensen met chronische pijn. Deze scène laat de frustratie en het gevoel van niet gehoord worden sterk ervaren.
In de laatste scène hoort de gebruiker een audiofragment van iemand die door pijn beperkt wordt in alledaagse dingen, zoals boodschappen doen of koken. Vervolgens stapt de gebruiker in een interactieve situatie waarin een oude bekende vraagt of alles weer goed gaat.
De hoofdpersoon legt uit dat de pijn niet overgaat, maar krijgt alsnog een achteloze “beterschap” te horen. Deze scène laat het gevoel van onbegrip en oppervlakkigheid in sociale interacties ervaren, en nodigt de gebruiker uit om vanuit een nieuw perspectief naar zulke momenten te kijken.
